Urodziłam dzieci i mąż zapędził mnie do garów. Padałam na twarz ze zmęczenia, ale to umęczony tatuś zasługiwał na urlop
Po narodzinach bliźniaków wydawało się, że wszystko będzie jak w bajce. Niestety, mój mąż zamienił się w „króla kanapy”, a ja stałam się służącą we własnym domu. Codziennie dźwigałam góry prania, gotowałam, sprzątałam, a w nocy wstawałam do dzieci…
Kiedy pewnego dnia stwierdził, że „nic nie robię” i on potrzebuje urlopu, coś we mnie pękło. Zaczęłam planować, jak mu pokazać prawdę, której nie widział…
Rola matki i ojca – czy aby na pewno sprawiedliwie?
Narodziny bliźniaków były dla nas radością, ale i wyzwaniem. Wszyscy ostrzegali, że początki będą trudne, ale nie spodziewałam się, że to właśnie ja zostanę z tym wszystkim sama. Marcin – mój mąż – od początku deklarował, że będzie pomagał. „Ty karmisz, a ja zajmę się resztą” – obiecywał, całując mnie w czoło.
Rzeczywistość? Zupełnie inna. Marcin po kilku dniach wrócił do pracy, a po powrocie do domu padał na kanapę, twierdząc, że „musi odpocząć”. Z każdym dniem przybywało argumentów, dlaczego nie może mi pomóc: „Przecież zarabiam na ten dom!”, „Ty jesteś na macierzyńskim, więc to twój obowiązek” albo – mój ulubiony – „Mężczyźni gorzej znoszą stres, musisz to zrozumieć”.
Codzienność pełna zmęczenia i pretensji
Każdy dzień wyglądał tak samo. Dzieci budziły się co dwie godziny, a ja budziłam się z nimi. Kiedy udawało mi się na chwilę przysiąść, Marcin rzucał komentarz: „Może byś coś zrobiła, zamiast siedzieć?”. Zamiast wsparcia dostawałam kolejne obowiązki i złośliwe uwagi.
Apogeum nastąpiło, gdy pewnego dnia stwierdził, że potrzebuje urlopu, bo… praca i dzieci go wykończyły. „Wiesz, ile mam stresu? Ty nawet nie wiesz, co to zmęczenie!” – mówił, podczas gdy ja zmywałam naczynia, tuląc płaczące niemowlę na rękach.
Plan, który miał wszystko zmienić
Postanowiłam, że czas działać. Marcin nie rozumiał, jak wygląda moja codzienność, więc musiałam mu to pokazać. W piątek wieczorem oznajmiłam: „Wyjeżdżam na weekend. Muszę odpocząć, inaczej oszaleję. Ty zostaniesz z dziećmi”. Jego mina była bezcenna. Próbował protestować, ale byłam nieugięta.
„To tylko dwa dni. Dasz radę, skoro ja mogę codziennie” – powiedziałam, rzucając mu klucze do samochodu, którym planowałam wyjechać. Spakowałam się w 20 minut, a jego zostawiłam w pełnym chaosie: dzieci płakały, pranie czekało, a lodówka była prawie pusta.
Weekend prawdy
Gdy wróciłam w niedzielę wieczorem, zastałam dom w ruinie. Marcin wyglądał, jakby przeszedł przez piekło. „Nie wiedziałem, że to takie trudne” – przyznał, kładąc głowę na stole. Dzieci płakały, w zlewie piętrzyły się brudne naczynia, a na podłodze leżała porozrzucana zawartość szuflad.
„Właśnie tak wygląda moje życie od miesięcy” – powiedziałam spokojnie. Wtedy zrozumiał, jak bardzo mnie zawiódł.
Cała prawda wyszła na jaw
Dopiero ten weekend otworzył mu oczy. Zaczął pomagać, choć na początku niezgrabnie. Zaczął rozumieć, że bycie rodzicem to wspólny obowiązek, a nie tylko „rola matki”.